ปร้านี้มันเหงา ไม่เหมือนบ้านเราที่บ่าวจากมา
หัวใจลาต้า คิดถึงหนักหนาพาหวังเหวิดใจ
ผู้คนมากมายไม่รู้ว่าใครต่อใคร
แลไปทางใด ไม่เห็นยอดไม้ ไม่เห็นดวงดาว
กอดตัวเองเมื่อคิดถึงคนที่บ้าน
จากมานานจ้าน คิดถึงไอ้หลานสาเฒ่าขึ้นครัน
บินหลาพลัดถิ่นจากจรมาไกลเกินรัง
แต่อีกไม่นานหลบไปอยู่บ้าน หลบไปอยู่เรือน
รอสักหิดความคิดถึงยังทำงาน
ไม่เคยลืมคาน ลืมหลังคาบ้าน นอกชานหัวได
หัวจุกมันร้อง เสียงขับขานบ่าวยังจำได้
เสียงหวานจับใจ ที่ราวไม้ไผ่แขวนไว้ริมรั้ว
กอดตัวเองเมื่อคิดถึงคนที่บ้าน
จากมานานจ้าน คิดถึงไอ้หลานสาเฒ่าขึ้นครัน
บินหลาพลัดถิ่นจากจรมาไกลเกินรัง
แต่อีกไม่นานหลบไปอยู่บ้าน หลบไปอยู่เรือน
รอสักหิดความคิดถึงยังทำงาน
ไม่เคยลืมคาน ลืมหลังคาบ้าน นอกชานหัวได
หัวจุกมันร้อง เสียงขับขานบ่าวยังจำได้
เสียงหวานจับใจ ที่ราวไม้ไผ่แขวนไว้ริมรั้ว
บ่าวคิดถึงสุดขั้ว ไม่ลืมตัวลืมใคร